Taht sonunda onundu fakat zaferin tacı dikenliydi.

Mahinev, kanla mühürlenmiş yeminini taşırken gözlerini Nemesis’in üzerine dikmiştir. Kaderini belirleyecek tek bir silahı kaldığını bilir: Ok mahfazası içinde sona kalan ok.

Sevdiği adamın suretini taşıyan adam tarafından kardeşi öldürülen Mahinev’in, Varta ve İstanbul’un her taşında yankılanan adımlarında bir tereddüt saklıdır çünkü düşmanına uzanan elleri, bir zamanlar kalbinin ritmini taşıyan duygularla titremeye devam ediyordur.

Kardeşinin katilini mi öldürecektir yoksa sevdiği adamı mı kurtaracaktır?

Her fısıltıda ihaneti, her gölgede tuzağı sezen Mahinev, artık sadece bir kraliçe değil, kendi kaderinin celladıdır.

Ve ok yayda gerildiğinde, Mahinev bir seçim yapmak zorunda olduğunu bilir.

Kalbinin kanayan tarafı ile yeminle mühürlediği nefretin keskin tarafı arasında kalan Mahinev, bir tarafın onu kurtaracağından, diğerininse sonsuza dek yok edeceğinden habersizdir.