Babam beni sevseydi, her şey bambaşka olabilirdi.
Gözlerim daha umutlu bakabilirdi dünyaya.
İnsanları daha çok sevebilirdim.
Bir erkeği daha şefkatle okşayabilirdim.
Yüzüme yerleşen sert ve donuk ifade, yerini daha sevecen
bir ifadeye bırakırdı. Denizler daha mavi görünür,
gökyüzüne daha sıklıkla bakardım.
Ayaklarımın yere ne kadar sağlam bastığıyla
ilgilendiğim zamanları, çiçek büyütmekle harcardım.
Tek başınalığımın krallığına birini alırken
bu kadar fazla düşünmezdim. Kaç yaşına gelirsem geleyim,
hep eksik hissetmezdim. Ne kadar sevilirsem sevileyim,
göğüs boşluğumdaki açlık hissiyle hep daha fazlasını istemezdim. Babam beni sevseydi eğer, sırtımı ona yaslayıp dinlenebilirdim.
Ölüme koşan atlar gibi durmadan koşarak
harcamazdım hayatımı. Babam beni sevseydi,
belki masal okurdu bana. Belki masallara inanarak büyür ve
kendi masalımı yaratacak gücü bulurdum kendimde.
İşte o zaman, hayatın gerçekleri belki bu kadar acıtmazdı.
Babam beni sevseydi, insanları silerken birkaç defa düşünürdüm. Kimseye eyvallahı olmayan bir edayla, göstermelik bir dik duruşla hayata kafa tutmazdım. Güçlü rolü yaparken,
yanlışlıkla güçlü olmazdım. Babam beni sevseydi,
kendimi sevmek için hayatımın yarısını harcamazdım.
Babam beni sevseydi, her şeye rağmen onun elini tutar
ve onunla iblislerin arasına bile dalardım.
Çünkü babasının sevdiği bir kız çocuğu,
babasının elini en tenha karanlıklarda bile bırakmaz.